'Onze baby stierf door een kus of een knuffel'

'Onze baby stierf door een kus of een knuffel'

Moeder besmette pasgeboren zoontje met virus

Tessa Vallaeys (24) had haar pasgeboren baby nog
maar juist liefdevol gekust en geknuffeld toen bleek dat ze haar
zoontje ongewild besmet had met het herpesvirus. 'Een koortsblaas lijkt
onschuldig, maar tien dagen later hebben we Xander begraven.'
Enkele weken geleden was het overlijden van een pasgeboren Britse baby
wereldnieuws: het meisje had een kus gekregen van haar moeder die
herpes had en was aan het virus bezweken (Het Nieuwsblad/De Gentenaar 28 februari) . In reactie daarop contacteerde een Vlaamse moeder onze redactie om haar gelijkaardige, tragische verhaal te doen.


De kleine Xander was amper tien dagen oud toen hij stierf, begin 2007.
Alles begon met een onschuldig blaasje op zijn hoofd. 'Zoals elk
kersverse moeder was ik een beetje ongerust', vertelt Tessa Vallaeys
uit Astene, deelgemeente van Deinze. 'De kinderarts zei dat we ons geen
zorgen moesten maken. Het was een geboortevlekje, meer niet. Tot ik
later op de dag nog zo'n blaasje opmerkte. Plots wist onze dokter het
allemaal niet meer zo goed. We moesten meteen naar de dermatoloog en
naar het laboratorium.'

Nog vóór Tessa en haar
man het goed en wel beseften, was hun kind getroffen door het
herpesvirus. Dat sluimert in het bloed, wacht tot de weerstand van het
lichaam minimaal is en breekt dan uit. Voor volwassenen iets
onschuldigs, want bijna vier op de vijf hebben wel vaker last van
koortsblazen.

Maar voor baby's, die zo al minder
weerstand hebben, is het risico een pak groter. Hoewel, het komt zelden
voor dat een baby er aan sterft. 'Bij ons heeft het noodlot toch
toegeslagen. Op 5 januari ben ik bevallen. Tien dagen later, op 15
januari, is Xander in mijn armen gestorven', zegt Tessa.


'Ook wij hadden nooit gedacht dat die blaasjes uiteindelijk zijn dood
zouden betekenen. De dokters hebben ons achteraf verteld dat ze één
keer per jaar een baby'tje binnenkrijgen met zo'n virus. Maar dan nog
sterven die kindjes daar niet aan. Toen wij na zeven dagen in het
ziekenhuis naar huis mochten, hadden de dokters ons ook gerustgesteld.
Xander had herpes, zoals een koortsblaas, zeiden ze ons. We moesten ons
zeker geen zorgen maken. Een siroopje geven en alles zou in orde
komen.'

'Toen Xander plots niet meer at, dachten
we dat het aan de papflessen lag. Of aan de melk. Maar wat we ook
deden, niets hielp. Hij begon zelfs een beetje vreemd te kreunen.
Wanhopig zijn we toen opnieuw naar het ziekenhuis gegaan, waar ze bloed
begonnen te prikken en echo's namen. Plots zagen we de paniek in de
ogen van die dokter. Er was iets ernstigs aan de hand en onze Xander
moest onmiddellijk naar het UZ in Gent.'

'Ik
krijg nog tranen in de ogen als ik eraan terugdenk. Ze hadden hem in
een speciaal isolatiekamertje gelegd. Buisjes in zijn neus, op zijn
hoofd, zijn armen, zijn navel. We moesten een schort en een masker
dragen. Vreselijk om je kind zo te zien.'

'Dat
virus had op één, twee, drie het leven van dat kleine ventje verwoest.
Zowel zijn lever, nieren, longen als hersenen waren aangetast. In feite
was elk orgaan in zijn lichaam getroffen. De professor kwam naar ons
toe en toen wisten we het eigenlijk al. Alleen een wonder kon hem nog
redden. En dan nog zou hij verder leven als een plant. Ik was verdorie
juist tien dagen moeder. Ik verzeker je, dan moet je even gaan zitten.'


Diezelfde nacht nog stierf Xander. Officieel aan
een combinatie van het herpesvirus en een griepje. 'Maar de dokters
hebben ons gezegd dat het virus zijn dood is geworden. Ik was totaal
van slag. Alsof ik naar een slechte film zat te kijken. De ene dag was
ik nog een zorgeloze moeder en nauwelijks 24 uur later was ik mijn baby
kwijt. Mensen kregen ons geboortekaartje en amper een dag later viel
een doodsbrief in de bus. Zoiets gebeurt normaal gezien niet.'


'Ik ben er vrij zeker van dat ik diegene ben die dat virus heb
doorgegeven, maar ik kan me er niet schuldig om voelen. Het is onbewust
gebeurd. Door een kus of inwendig, via de placenta. Ze hebben het nog
verder willen onderzoeken via een autopsie, maar dat hebben we
geweigerd. Onze Xander zag er zo al slecht genoeg uit, ze moesten er
niet nog eens in gaan snijden.'

Intussen is
Tessa opnieuw mama geworden, al verliep ook dat niet vlekkeloos.
'Liander was één dag oud of we zagen ook bij hem van die blaasjes. Ook
herpes. Als ik het zelf niet had meegemaakt, ik zou het zelf niet
geloven. Mijn hart sloeg tegen honderd per uur, maar we waren wel
dubbel zo alert natuurlijk.'

'Gynaecologen
waarschuwen voor van alles en nog wat, maar niet voor herpes of een
koortsblaas', zegt Tessa. 'Daarom wil ik tegen alle moeders met een
pasgeboren baby zeggen: wees voorzichtig als je dat virus hebt. Ik wens
niemand de gruwel toe die wij hebben meegemaakt.'

Dajo Hermans

BRON