Opstandje in kindergevang.

Opstandje in kindergevang.

mei 13, 2009

In
het forensich pedagogisch centrum ‘De Sprengen’ in Zutphen, waar
kinderen langdurig door autoriteiten worden gemarteld en gefolterd met
soms maandenlange isolatie, een onmenselijk streng regime, willekeurige
en onzinnige straffen, afzondering en een tekort aan basale
levensbehoeften als zonlicht, frisse lucht, rust, seksualiteit en
affiniteit en intieme vriendschappen en bloot worden gesteld aan
geweld, pesten en verkrachting door zowel medebewoners als personeel
-om zodoende eerzame, gezagsgetrouwe burgers van ze te maken- is
gisterenavond een klein opstandje geweest.

Vijf jongeren klommen, na een ruzie tussen hen en de leiding over
een rádio, wat duidelijk aangeeft hoe deze arme jongens, waarvan er
waarschijnlijk velen zijn die er onschuldig vastzitten, en nog veel
meer willekeurig, dus voor zaken waar anderen in hetzelfde geval nooit
veroordeeld zijn of zullen worden, gesart en geprest worden door het
sadistische op wraak beluste personeel van deze inrichting, op het dak
van één van de gebouwen om daar gestalte te geven aan hun terecht
protest.
De onmiddelijk opgetrommelde politie en ‘Intern Bijstandsteam’ van het
gevangeniswezen hebben de arme drommels, waarschijnlijk onder dreiging
van slaag en nog meer straf, zover gekregen dat zij zich over gaven en
zonder tegenstand meegingen naar het politiebureau te Apeldoorn, waar
zij vanmorgen nog vastzaten.
De media, die het in dit geval natuurlijk volmondig had over
‘gevangenen’ en ‘jongeren’, waar ze bij jongens van dezelfde leeftijd
in hetzelfde geval dat ze onder de hoede van mijn liefde en zorg hadden
gestaan natuurlijk zouden reppen van ‘wilsonbekwame kinderen, die
totaal niet in staat zijn te weten wat ze willen, vinden of lekker
vinden en volledig beïnvloedbaar zijn en daarom nog vééls te jong om
ook maar de minste verantwoording te kunnen dragen, laat staan toe zijn
aan onschuldige seksspelletjes waarin ze even helemaal zichzelf kunnen
zijn en alle spanningen, zonder ook maar een spoortje gêne, dwang of
schuldgevoel, van zich af kunnen schudden’, hielden niet op deze jonge
slachtoffers van het inferieure, heterofiele gezag af te tekenen als
onhandelbare, beroerde jongeren die alle schuld die ze nu door dezelfde
pedagogen en verzorgers die klaarblijkelijk onbekwaam zijn geweest hen
voldoende opvoeding en liefde te geven, helemaal zélf verdiend hebben
en niet streng genoeg gestraft kunnen worden, die het op zijn minst
alleen aan zichzelf te wijten hebben dat ze in de positie als waarin ze
nu verkeren terecht zijn gekomen en dat wij, die het geluk of de vuile
stiekumigheid ruimschoots bezaten om uit het schootsveld van de
kinderbeulen en -rovers van justitie te blijven, ons vooral uit pure
dankbaarheid om zoveel goeds, op de borst mogen kloppen dat we niet,
zoals hen, in dezelfde belabberde situatie terecht zijn gekomen als
waarin iedereen, die het mizerabele slachtoffer van valse ambtenarij en
duistere rechtsspraak is geworden als in een tredmolen verzeild raakt,
zonder ook maar een uitweg of aanwijzing hoe te ontsnappen aan dit
fascisme en dwingelandij.
De politie, onder het mom van woordvoerder en rasleugenaar Anton de
Ronde, wist natuurlijk niet hoe gauw ze de misdaden diewelke ze zélf
tegen deze arme kinderen dagelijks weer opnieuw begaan, verzwijgen
moest, en vooralzekers hún misstappen, die waarschijnlijk niet zonder
overdrijving erger gemaakt mogen worden dan het stelen van een rolletje
drop of het betasten van het onderlichaam van hun zussie, in geuren en
kleuren wist uit te vergroten zodat het net leek alsof zíj, de
kinderdieven en beulen, die, onder het voorwendsel van ’straf’, overal
ter wereld in hetzelfde uniform met daarop de naam ‘politie’ mensen
martelen, valselijk beschuldigen, verkrachten en zelfs vermóórden,
onmisbaar zouden zijn in een maatschappij die zichzelf welbewust,
rechtschapen en ontwikkeld mag noemen, maar diewelke natuurlijk alleen
maar in een samenleving nodig is die wel dusdanig onzelfstandig en
onevenwichtig is dat zij niet zonder leiding en overheersing kán, dit
onverwoestbare feit sluw door diezelfde Anton stilzwijgend
achtergehouden voor een lichthartig en goedgelovig publiek.
Ik echter, edel ridder en autonoom denker DNH,
die wel beter weet dan kinderrovers en fascisten mij in hun
malversatie’s willen doen geloven, ik wacht geduldig af omdat ik weet
dat deze kinderen in de leeftijd tussen twaalf (!!!) en éénentwintig,
die anders mijn vríendjes hadden kunnen zijn, en bij mij thuis
vertrouwd als de inboedel en kind aan huis, alwaar ze én aandacht én
toegewijde opvoeding en liefdevolle begeleiding hadden kunnen genieten
diewelke ze tot kunstzinnige en intellectuele inwoners van een
wereldlijke maatschappij hadden gemaakt, straks de trouwe soldaten van
het Pedofront zullen zijn en al mijn bevelen, van moorddadige wraak tot
ongeziene diefstal, fideel en gewelddadig, tegen gezagsdragers of
meeheulers van dit gezag, uitvoeren zullen.