Bolderkaraffaire krijgt een staartje.

Bolderkaraffaire krijgt een staartje.

mei 19, 2009

Hoe
lang gek en pedodol de fascistische heterofielen, verenigd in de
zorgmaffia waaronder de kinderopvang, wel niet zijn getuigt zich in de
twintig jaar oude Bolderkaraffaire, waarin veertien ouders van kinderen
door leidsters en leiders van kinderopvangcentrum ‘De Bolderkar’ te
Vlaardingen, zonder dat daar ook maar de minste gegronde reden voor was
dan hun eigen gekte en naar later bleek allemaal onschuldig, werden
verdacht en beschuldigd van incest.
De evenzo pedogekke overheid die van kinderen stelen haar beroep heeft
gemaakt wist niet hoe gauw ze de kinderen van hun ouders moesten
afnemen en de vaders net zo lang te verhoren totdat enkelen van hen
doorsloegen en valse bekentenissen aflegden.
Zo stalen zij niet alleen de kinderen af van volkomen onschuldige
ouders, maar stalen zo ook de ouders af van weerloze kinderen, die
daardoor voor het leven gegriefd en verminkt werden, waarover de
kinderrovers natuurlijk sluw als een vos tot vandaag de dag hun kaken
stevig op elkaar hielden. Het belang van kinderen was immers in het
geding!
Hun jacht op vermeende pedofielen en kinderlokkers is sindsdien alleen maar verergerd.
Éen van die kinderen die destijds het slachtoffer van hun pedowaan werd eist nu een schadevergoeding en excuses.

Om de verdachtmakingen en onterechte beschuldigingen van de
kinderdieven kracht bij te zetten werd een tot op de dag van vandaag
omstreden verhoormethode ontwikkeld, waarbij kinderen als het ware door
hun ondervragers, de heterofascisten, in de mond werden gelegd dat hun
papa of mama aan hun piemeltje hadden gezeten, een waar drama voor de
betrokkenen ouders omdat daar natuurlijk niets van waar was!
Er werden poppen gemaakt die een sneetje en een piemeltje hadden en
geen kleren droegen, waarbij de onwetende en volkomen argeloze
kindertjes net zo lang werden gepushed en uitgedaagd om de poppen op
elkaar te leggen, wat voor de ondervragers en justitie een aanwijzing
vormden dat er seksueel misbruik moest hebben plaatsgevonden.
Hoe anders konden kinderen immers er toe komen om uit zichzelf de
poppen na te laten spelen wat ze, onder dwang van hun ouders, moesten
hebben meegemaakt?
Dat deze kinderen ook wanneer papa of mama helemaal geen seksspelletjes
met ze hadden gespeeld er toe konden worden gebracht, zij het door
vooringenomenheid van de ondervragers of door de naakte poppen zelf, de
indruk te wekken van seksualiteit meer te weten dan de fascisten voor
mogelijk hielden voor kinderen van die leeftijd scheen niet in het door
seksueel misbruik en incest verdwaazde brein van de pedowaanzinnigen op
te komen, en de hele groep kinderen, wat op zijn minst al vragen moet
hebben opgewekt bij gezonde geesten, werd geacht door de eigen ouders
misbruikt te zijn.
Alhoewel alle verdachten destijds werden vrijgesproken werden er toch
kinderen van hun ouders ontnomen en in ‘therapeutische pleeggezinnen’
opgevoed.
Éen van die kinderen, die inmiddels al volwassen is, eist nu een
schadevergoeding voor het haar aangedane leed dat door de staat werd
aangedaan door de ontvoogding.
In een ontluikend en onthutsend interview dat donderdag op t.v wordt
uitgezonden vertelt deze Elise Watss hoe zij door haar ondervragers,
allemaal daarvoor hard gestudeerde ‘deskundigen’, werd ingeprent en
ertoe werd overgehaald toch vooral door haar ‘papa en mama’ misbruikt
te zijn.
Waar kwamen wij dat ook al meer tegen, dat pedagogen, politiemensen en
andere justitieel personeel kinderen ‘hersenspoelen’ en net zo lang
indoctrineren totdat zij misbruik gaan erkennen, dat nimmer geschied is?
Dat deze zelfde overheid, zorgmaffiosi waaronder o.a. psychologen,
zogenaamde ‘gedragsdeskudigen’ en forensisch psychiaters, rechercheurs
en politiemensen en zelfs aanklagers en Officieren van Justitie
oproepen doen om pedofielen aan te geven, kinderlokkers op
internetsites te publiceren waaronder zelfs minderjarige kinderen, de
straffen voor ‘ontuchtplegers’ te verhogen omdat de schade die zij
kinderen aandoen levensgroot zou zijn en daarmee kinderen beschermd
zouden worden en uitlatingen doen dat het gevaar en toename van
seksueel misbruik van kinderen een wijdverbreid probleem zou zijn, is
op zijn minst twijfelachtig te noemen en maakt vooralsnog meer
duidelijk over de geestesgesteldheid en het gevaar van deze ambtenaren
en experts op het gebied van zedenmisdrijven, pedagogie en rechts- en
wetskennis dan dat het iets zinnigs zegt over de wenselijkheid en
wilsbekwaamheid van minderjarigen intieme relatie’s aan te gaan,
lichamelijke eigenzeggenschap te hebben en seksuele ervaringen op te
doen.
Wellicht dat de hele zedenwetgeving, schadelijkheid voor kinderen en
vermeend ziektebeeld van pedofielen evenzo een verzonnen ‘farce’ is van
een geestesziekte die in het verleden al tot meerdere rampen heeft
geleid en onder de noemer ‘fascisme’ haar zeges allang behaald heeft.